Rysunek prawdę Ci powie. Jak nieświadomie krzywdziłam swoje dziecko.

Przyglądaliście się kiedyś dokładnie rysunkom swoich dzieci? One mają szczególną moc – przekazują otaczającemu je światu wiele istotnych informacji. Czasem bywają zakodowaną informacją, nad którą trzeba chwilę podumać, a innym razem są tak czytelne, że rozumie się wszystko bez zbędnych pytań. Nie lekceważcie ich, gdyż czasem są swoistym listem do najbliższym – wyrażają radość, smutek, czasem strach. Przedstawiają niekiedy emocje, które siedzą głęboko w dziecku i których nie sposób ubrać w słowa. Moja córka dała mi poprzez swoje obrazki do myślenia. W porę się zorientowałam, że krzywdzę swoje dziecko…

Źródło: Internet

Nie ma rodziców idealnych, a jeśli ktoś próbuje świat przekonać, że jest rodzicem idealnym, wiedzcie, że kłamie, oszukuje sam siebie lub pewnych rzeczy zwyczajnie nie dostrzega. Ja w każdym bądź razie idealna nie jestem, a nawet bym rzekła, że do ideału to mi daleko. Popełniam błędy jako człowiek, popełniam błędy jako żona i popełniam błędy jako matka. Przyznaję się do tego i biję w pierś – szczerze wielu swoich czynów i słów żałuję.

No właśnie – słowa. Bywają ostre niczym brzytwa, skutecznie ranią, a przy częstym wypowiadaniu drążą w psychice słuchacza dziurę niczym kropla drążąca skałę. Wypowiadamy słowa ot tak. Przecież wybrzmiewają przez kilka sekund, po czym nic więcej nie słychać. Nad czym więc rozmyślać? Problem w tym, że słowa nie odchodzą w niepamięć. My, dorośli, mamy łatwiej. Jesteśmy już doświadczeni, mamy swój rozum i dumę. Znamy swoją wartość, a to właśnie broni nas przed złą mocą słów niczym niewidzialna tarcza. Czasem robi nam się na krótką chwilę przykro, kiedy indziej spływa po nas niczym po kaczce. Są jednak słowa, które ranią mimo wszystko. Są to słowa najbliższych. Te zamiast się odbić, wbijają się głęboko w umysł.

Do czego zmierzam? Co mają do tego wspomniane na początku obrazki?

Czasem miewam gorsze dni, bywam nerwowa i wybuchowa, zmęczona, a dzieci swoim wszechobecnym jazgotem, jęczeniem i płaczem nie ułatwiają mi przetrwania takich dni. Podobno do mojego samopoczucia przyczynia się Hashimoto, ale ja bym raczej nie chciała wszystkiego zrzucać na tę chorobę. Jako osoba świadoma i zdrowa na umyśle, powinnam nad tym panować. Przynajmniej się starać. Zosia miewa skłonność do płaczu, który w moim, dorosłym, mniemaniu, jest w wielu sytuacjach niepotrzebny. Tłumaczę jej często, że nie musi płakać. Może za to ze mną porozmawiać, spokojnie swój problem wytłumaczyć. Zdarzyło mi się kilka razy, w nerwach, powiedzieć jej, że nie chcę słyszeć jej płaczu. Nie wiedziałam, że tak niepozorne zdanie, będzie w jej małej główce odbijać się dobitnym echem.

Kilka tygodni temu miałam właśnie taki gorszy dzień. Mimo usilnych starań, nie potrafiłam ukoić swojego rozdrażnienia. Wystarczyła jakaś mała kłótna między dziećmi i ich płacz w stereo, żebym wybuchła krzykiem. Zosia, obrażona na mnie i na cały świat pobiegła do swojego pokoiku, ostentacyjnie trzaskając za sobą drzwiami. Już wtedy gorzko żałowałam, że ja, głupia, nie potrafiłam trzymać nerwów na wodzy. Czego mogę wymagać od swoich dzieci, skoro sama muszę najpierw popracować nad sobą? Usiadłam na kanapie, wzięłam kilka głębokich oddechów. Łzy jakoś tak same napłynęły mi do oczu. Przecież nie chcę, żeby moje dzieci pamiętały kiedyś takie sytuacje. Nie musiałam długo czekać, żeby Zosia przyszła do mnie z rysunkiem w ręku. Często tak wyraża swoje emocje, zwłaszcza te negatywne. Podała mi obrazek, a ja widząc, co narysowała, zalałam się łzami. Na rysunku była dziewczynka. Z jej oczu wypływała fontanna łez, a jej buzia była przekreślona dwiema kreskami. Spytałam ją, co oznaczają te kreski. „To jestem ja, kiedy jest mi przykro, a przekreślona buzia oznacza, że muszę cicho płakać, tak, żebyś tego nie słyszała.” Od razu zrozumiałam, że to był efekt moich słów. Słów, którymi rzucałam bezmyślnie. Poczułam się okropnie. Nie zdawałam sobie sprawy, jaką wyrządzałam jej krzywdę. Do tej pory, kiedy myślę o tamtej sytuacji, mam mokre oczy.

Zastanówcie się zatem, co mówicie swoim dzieciom, jak się do nich odzywacie, czy nie sprawiacie im tym przykrości (i nie mam tu na myśli słów typu „nie, nie kupię ci tego lizaka ;)). Ja już wiem, że powiedziałam o kilka słów za dużo. Wszystko dzięki jednemu obrazkowi.

8 comments macierzyństwo, rodzicielstwo, wychowanie

Share: