Gdy w 13-tym tygodniu ciąży, podczas badania
ultrasonograficznego, mój pan doktor jasno dał mi do zrozumienia, że w moim
łonie rośnie mały chłopiec – no cóż, wypiął co trzeba i było jasne, ja nie do
końca chciałam w to uwierzyć. Jak to chłopiec? Przecież miała być druga
córeczka – słodka, grzeczna i spokojna istotka. W mojej głowie rysowała się
wizja małego, niesłuchającego się, bijącego, włażącego wszędzie łobuziaka.
Szczerze? Ogarnęło mnie przerażenie. I choć miałam w swoim otoczeniu chłopców
grzecznych i spokojnych, nie wiedząc czemu, ich widok przyćmiewały mi poznane
„trudne przypadki”. Przez trzy kolejne tygodnie, czyli do następnej wizyty,
miałam cichą nadzieję, że lekarz się pomylił. Głupia byłam, wiem. Dziś się tego
wstydzę. Pan doktor jedynie potwierdził swoje wcześniejsze podejrzenia. Od tego
momentu przyszło mi żyć i oswajać się z myślą, że naszą 3-osobową drużynę
zasili mały chłopiec. Oczywistym było, że z tygodnia na tydzień moje obawy
malały, wprost proporcjonalnie do miłości, jaką darzyłam mojego małego
„pasożyta” :)
