Siedzę, słucham i czuję, że oczy robią mi się wilgotne. Ogarnia mnie dziwna niemoc i uczucie, że mój umysł, zdawało mi się do tej pory dość chłonny, nie ogarnia pewnych rzeczy. Zabić dziecko... Jak można zabić swoje dziecko? Jakiekolwiek dziecko.
Małe, bezbronne dziewczynki skrzywdzone przez zwyrodnialców. Bez powrotu. Nie miały szans nacieszyć się swoim beztroskim życiem, które powinny przepełniać kolorowe baloniki, kokardki, lalki i wata cukrowa. Całusy i przytulasy od mamy, wygłupy z tatą.
Tatą... Tatą, który powinien być dla dziecka parasolem, a dla córeczki wzorem superbohatera czy dzielnego rycerza na białym koniu, przeradzającym się z biegiem lat w niedościgniony ideał mężczyzny. Jedyny, najukochańszy tata. Przez lata byłam córeczką tatusia i nic nie dawało mi takiego poczucia bezpieczeństwa jak uścisk jego ręki i słowo, że będzie dobrze.
Wizja ta upada jak domek z kart, gdy słyszę, że tata zabił swoje dziecko - zamordował swoją 5-letnią córeczkę, słodką i bezbronną, i bestialsko porzucił w parku. Jak zwierzę... Choć śmiem twierdzić, że obrażam w tym momencie królestwo naszych ziemskich przyjaciół. Podobno zwierzę zabija tylko, gdy jest głodne.
A kim trzeba być, żeby zaciągnąć małą dziewczynkę do samochodu, zgwałcić, a jak by jeszcze temu było mało, na koniec pozbawić życia? No kim? Potworem. Takim z najgorszych horrorów i sennych koszmarów. Od razu myślę, że brak kary śmierci to ogromny błąd. Jej przeciwnicy powiedzą, że trzeba mu dać szansę, a nuż się zresocjalizuje i wyjdzie na starość na ludzi. A czy on dał swojej ofierze szansę na cokolwiek? Nie. Pozbawił ją i jej najbliższych wszystkiego.
Szok, złość, przerażenie, przeogromny smutek i współczucie, a zarazem pustka. Brak mi słów.
